36 jaar geleden, 16 was ik toen deze foto maakte van Margriet – mijn moeder. Ik post bijna nooit iets over mijn familie en nog nooit iets gepost over mijn moeder. Afgelopen 11 april was het alweer 22 jaar geleden dat ze is overleden. Plotseling, de politie stond aan mijn deur om mij het te vertellen. Ik had net jasmijn gevoed, zij was 8 weken oud op dat moment. Nu 22 jaar later voel ik soms nog het gemis. Iets dat blijft en hoort bij het leven. Voor mijn moeder was het goed om te gaan. En daardoor voelde het voor mij ook als ‘goed’. Alleen écht gerouwd, heb ik nooit.
Het was tenslotte beter zo… toch? Dus waarom verdriet. Rouw verdween naar de achtergrond, moederschap stond voorop.
Ik las vanmorgen een artikel over niet doorleefde rouw en wat voor een effecten dat kan hebben. Hoe het zich vastzet in je lijf. En zich na verloop van tijd kan uitten in klachten. Om er een paar te noemen ; depressiviteit, burn-out-out, verteringsklachten, hormoonverstoringen enz…
Bij mij in de praktijk kom ik het vaak tegen. Niet doorleefde rouw kan op allerlei manieren ontstaan, niet alleen bij het verlies van een dierbare, maar ook bij overgaan van relaties, of bij ziekte waardoor je je moet bijstellen in wat je kan of wanneer je ongewenst kinderloos blijft. Rouw is je aanpassen aan nieuwe waarheden en het verdriet daarom doorvoelen.
Volgens de TCM (Traditional Chinese Medicine) Parkeer je alles waar geen ruimte voor is of te heftig is in de Dai Mai (de gordel meridiaan). Ik zie het altijd als een soort heuptasje waar je je pijn in weg kan stoppen, ritsje dicht en opgeruimd. Totdat deze te vol zit. Dan loopt die over en komen mentale en/of fysieke klachten naar voren. Niet altijd ben je er bewust van, maar loop je ondertussen wel met klachten waarvan je niet weet waar ze vandaan komen. Door te werken met deze meridiaan help je het lichaam vastgezet verdriet los te maken. Wil je hier meer over weten, neem gerust contact met mij op.
Ik ben er van overtuigd dat je er klaar voor moet zijn, om deze verborgen rouw aan te gaan. Het leven ontvouwt zich zoals het moet zijn, denk ik. Zoals vandaag bij mij, waar ik vanmorgen las over niet doorleefde rouw en ik zonet bij het opruimen van een kast, de foto van mijn moeder tegenkwam en ik het verdriet voelde. Nu is het mijn tijd om te rouwen om het verlies van haar.
Ik heb de foto een nieuw lijstje gegeven en staat nu in mijn woonkamer. Ik voel vandaag liefde voor haar en door weer even te huilen, en mij bewust te zijn van mijn verlies en mijzelf toe te staan dit te voelen. Heb ik een stukje gerouwd en voel ik mij opgeruimder. Ik was mij er niet bewust van dat de rouw nog vast zat in mijn lijf. Ik ben altijd moe er lijkt iets veranderd. Ik ben minder moe.
Wil je samen met mij kijken naar jouw niet doorleefde rouw. Maak direct een afspraak.
